OLIESCHAARSTE EN ENERGIEWENDE
COLUMN - FERRE BEYENS, AUTOMOTIVE ANALIST/JOURNALIST
Ecologist Kenneth E.F. Watt voorspelde in 1970 dat de toenemende stikstofuitstoot (N2) het zonlicht uit de atmosfeer zou filteren en de aarde op korte termijn onherroepelijk in mistroostige duisternis zou hullen. Zoals andere academici had Kenneth Watt in die dagen nog slechter nieuws voor de aardbewoners. Er was namelijk becijferd dat de wereldwijde olievoorraad tegen het jaar 2000 definitief uitgeput zou zijn. Van die academisch 'gegarandeerde' olieschaarste is - net als de meeste van die destijds verkondigde doemscenario's - niets in huis gekomen. Toch hebben academici helemaal geen lessen getrokken uit die flagrante falingen van weleer. Meer nog … Tot eer en glorie van de vandaag gepredikte energietransitie blijven ze de mens bestoken met dreigende doemdenkerij en imbeciele onheilstragiek.
“Politici moeten luisteren naar de ingenieur. Niet omgekeerd."
Ondanks de fors toegenomen olieconsumptie en bijna twee decennia nadat de wereld (zogezegd) zonder olie zou vallen, beschikken we over de grootste olievoorraden ooit. Computermodellen, die enkel bewijzen wat politiek bewezen moet worden en zo ecologische psychoses moeten stimuleren, werden in 1970 nog niet gebruikt. Toch leert de geschiedenis dat betreffende academische 'doemdenkerij' in die tijd, eenzelfde strategie beoogde dan de vandaag voor waarheid verkondigde klimaatmodellen. Vijftig jaar geleden ontkiemde immers de hype rond 'duurzame energie' en ook in die dagen botste de technologie met op ecologische bekrompenheid en sloganeske populisme gebaseerde politieke grieven.
Watt en zijn academische medevoorspellers wisten in 1970 niets van hydraulisch kraken en waren dus technologisch totaal onbevoegd om de tot vandaag zinderende psychose van olieschaarste te orakelen. Berekeningen van de olievoorraad die enkel oliebronnen stipuleren die in 1970 technologisch en economisch realiseerbaar waren, zijn niet meer dan gesjoemel (toen al!) dat - zo blijkt vandaag - moest verdoezelen dat duurzame energie een fabel was. Een gefantaseerd verhaal als aanzet tot 'big business', escalerend tot subsidieverkwistende politiek. Twintig jaar na het bewuste oliejaar 'nul' beschikt het mensdom over zijn grootste olievoorraad uit de geschiedenis. De Amerikaanse olie- en gasreserves halen het hoogste niveau sinds 1972. In 2014 lag de olieproductie in de US 80% hoger dan in 2008. Vooral dankzij hydraulische fracking (kraken van schalie-olie). In de Green River Formation in Colorado borrelt vandaag 's werelds grootste onaangeroerde oliebron. Daar steekt 5,5 maal meer olie dan in heel Saudi-Arabië.
Dat Nobelprijzen niet alleen geniale inzichten maar wel politieke interpretaties belonen, bewijst het geval Al Gore. Die zag medio jaren negentig voorzeker de onweersbui hangen toen duidelijk werd dat de voorspelde 'olieschaarste' een verzinsel was waarmee het politiek-ecologisch gehakketak niet langer gediend was. Fossiele brandstoffen en CO2 werden nu het nieuwe gif dat de schreeuw om hernieuwbare energie moest versterken. Klimaatopwarming, wegsmeltend poolijs en stijgende zeespiegels vormden het nieuwe doemscenario. Intussen faalt ook deze doemdenkerij. Geen klein beetje zowaar! Al haalde de waarheid rond die falingen het voorlopig (nog) niet van de ad hoc verzonnen klimaathypotheses ener Gore en al zijn rijkelijk gesubsidieerde volgelingen. Klimaatmodellen? Kortetermijnklimaatmodellen zijn niet meer dan weermodellen; half tot compleet onbetrouwbaar. Bijster onzeker en uitzonderlijk hypothetisch op langere termijn ...
Technologische realiteit laat zich moeilijk inpassen in het ecologisch eenheidsdenken. Hoe het klimaat veranderen? Door nog spaarzamer om te springen met energie? Tenzij we blindweg de door de politieke klimaatspecialisten 'aangetoonde' cijfers, statistieken of computermodellen geloven. Tenzij we een slag van de 'wind'molen kregen. Men voelt trouwens met de natte vinger dat spaarzaamheid nog meer ellende zal creëren. Studies tonen ook dat onbezonnen klimaatacties nog veel meer honger en voedseltekort kunnen veroorzaken dan de zogezegde klimaatverandering. Maar daarover is weinig te horen of te lezen bij zelfverklaarde kwaliteitsjournalisten die, in al hun technologische of wetenschappelijke onwetendheid, vals nieuws brengend, de mens blijven hersenspoelen. De mens wijzen op de twijfelachtigheid van politiekgedreven statistieken doen ze niet. Was het trouwens niet Winston Churchill die ooit verkondigde dat hij niet geloofde in statistieken die hijzelf niet vervalst had ...
Doctor Gerard Bodifée ondervond recent nog dat media en objectiviteit een nobel streven blijven als het over energie gaat. De Vlaamse wetenschapper, astrofysicus, filosoof, publicist en columnist pleegden een interessante bijdrage. Het was nochtans lezenswaardige redactie … die nooit de kranten haalde. Zijn gestaafde redeneringen strookten immers niet met het groene activisme waarmee dezelfde kranten het Evangelie van de duurzame energie blijven prediken. Bodifée waarschuwt alle ecologische betweters en energiekillers, die het contact met de technologische realiteit verloren zijn. “De politiek van spaarzaamheid leidt tot blijvende schaarste, stijgende prijzen en sociaal onrecht. Spaarzaamheid lost niets op in een wereld die nood heeft aan meer energie, niet minder. We moeten geen energie snoeien maar meer energie produceren. En daarvoor is het de hoogste tijd dat politiekers naar de ingenieur luisteren. Dat de politiek de ingenieur laat spreken. Niet omgekeerd." In Duitsland weigerde de politiek te luisteren. Vandaag dreigt de energiewende er uit te draaien op een totale mislukking. Het heilzame energiefabeltje heeft onze Oosterburen ondertussen een slordige € 580 miljard aan subsidies gekost.
