Stuntelige laadinfrastructuur
COLUMN - FERRE BEYENS, AUTOMOTIVE ANALIST/JOURNALIST
Wie niet mee wil in de elektroflow wordt scheef bekeken. De typerende nietszeggendheid van klimaatfanatici veroorzaakt met moeite een rimpeling in het medialandschap. Ongegeneerd kiezen media de kant van klimaat- en milieudwepers die onophoudelijk mogen bepalen wat waar is en wat niet. Het enthousiasme voor de batterij kon zo selectieve blindheid veroorzaken. We waarschuwden al voor de perverse nevenwerkingen van een massale auto-elektrificatie. We wezen op een onvermijdelijk tekort aan (duurzame) elektrische energie, vestigden voortdurend de aandacht op een faliekant tekortschietende laadinfrastructuur. We werden er scheef voor bekeken. Ongegrond, zo blijkt uit recente rapporten …
“Waanzinnige klimaatdoelstellingen genereren ernstige economische en energetische verstoringen die geniepig weggemoffeld worden”
Over een euforisch toegelichte ‘evolutie’ waarbij de CO2-technische ravage in reguliere media als ‘afwijkende ideeën’ gecensureerd worden. In 2017 werden in de EU voor het eerst sinds 2009 meer benzinewagens dan diesels verkocht. Intussen overstijgt de verkoop van elektrische en deels elektrische auto’s de dieselverkoop. Een door de media haast extatisch bezongen evolutie. Dat in 2017 de gemiddelde CO2-uitstoot van nieuwe auto’s voor het eerst weer toenam (+0,3%)? Dat 2019 het derde opeenvolgende jaar was waarin nieuwe auto’s meer CO2 veroorzaakten (+1,8%)? Dat bovendien de CO2-uitstoot van nieuwe bestelwagens in 2018 (+1,2%) en 2019 (+0,4%) steeg terwijl die tussen 2012 en 2017 met meer dan 13% was gedaald? Dat die stijging een rechtstreeks gevolg was van de verdubbelde benzineverkoop ook bij bestelwagens (van 41.208 in 2017 tot 81.277 in 2018)? Het waren niet in het antidieselnarratief thuishorende cijfers. Het betrof ‘afwijkende’ vaststellingen die in de Pravda-geïnspireerde berichtgeving vlijtig onder de radar werden gehouden.
Groene moraalridders blijven het beleid inspireren om – mits forse subsidies uiteraard – wetenschappelijk onderzoek te doen naar (hun) waarheid. Dit terwijl op praktijk berustende rapporten illustreren dat de opgeklopte ‘elektrotherapie’ de maatschappij energetisch in de vernieling doet rijden. Als journalist worden we in deze coronatijden bangelijk overstelpt met webinars en e-conferenties. Niet zelden tracht men ons te indoctrineren met, door CO2-religieuzen, bedwelmde en doorwrochte analyses. De gigantische economische en energetische verstoringen die hun waanzinnige CO2- en klimaatdoelstellingen onvermijdelijk veroorzaken, worden slinks weggemoffeld. De minste kritiek wordt beschouwd als onverantwoorde inmenging. Kan het dan verbazen dat het jongste rapport van de European Automobile Manufacturers’ Association (ACEA) weinig tot helemaal geen aandacht krijgt in de reguliere media? Het oeverloos gebrek aan journalistiek normbesef wordt daarmee aangetoond. Het rapport leert trouwens dat het groene, heilzame Europa – zeker nu de batterijgedreven auto de diesel heeft overklast – met een schromelijk tekortschietende laadinfrastructuur geconfronteerd wordt. Met daarbij onze bedenking: stel dat er alsnog voldoende laadpalen zouden zijn, waar in hemelsnaam zullen we dan de duurzaam opgewekte e-energie moeten vinden om die gigantische bevoorrading veilig te kunnen stellen?
‘Making the Transition to Zero-Emission Mobility’, de jaarlijkse ACEA-studie met betrekking tot de beschikbaarheid van laadinfrastructuur toont dat de EU-verkoop van elektrisch oplaadbare auto's de afgelopen drie jaar met 110% is gestegen. Minder bemoedigend is dat in deze periode het aantal oplaadpunten alles behalve evenredig is opgelopen: tot iets minder dan 200.000. Anders gezegd: de overheidsinvesteringen in laadinfrastructuur houden geen gelijke tred met de financiële input die autoconstructeurs in de van hoop vervulde elektrotherapie moesten (en nog lang moeten) ophoesten.
Volgens de Europese Commissie moeten er tegen 2030 minstens 2,8 miljoen oplaadpunten operationeel zijn. Of, hoe in amper 10 jaar het aantal laadpunten 14-voudig moet toenemen. Laat ons aannemen dat die explosieve groei in oplaadpunten gerealiseerd wordt. Hoe zit het dan met de energievoorziening? In een weinig energiebewuste batterijmaatschappij zal voortdurend een peloton stroomslurpende batterijwagens de dorst moeten lessen. Aan een stroomnet dat het vandaag (op meerdere plaatsen) al dreigt te begeven. Van de vandaag beschikbare (EU-)oplaadpunten (199.825) bevindt zich meer dan 25% in Nederland (50.824) en 20% (39.900) in Duitsland. Het zijn twee door windmolens- en zonne-uitkomst geïnspireerde landen. Om te vermijden dat het licht niet uitgaat moet men overgaan tot minder CO2-duurzame (extra) e-productie of import van (ook niet altijd duurzame) stroom. Want het zijn ook twee energie‘voorbeelden’ die CO2-vriendelijke kernenergie willen bannen. Stroomgebrek dreigt nu al. Nog vooraleer een groeiend peloton batterijvoertuigen zich massaal moet bevoorraden. Maar dat stroomgebrek mag volgens vooringenomen Groene ‘specialisten’ geen punt zijn. Zeker niet nadat een kersvers (Groen) energieminister orakelde: “Energie mag niet gezien worden als een probleem dat het licht zou uitvallen.” Totale incompetentie, samengevat in één zin ...
Amper 1 op de 7 (EU-)laadpunten blijkt een snellader te zijn. Nog geen 29.000 van alle Europese laadpunten zijn snelladers met een capaciteit van ≥ 22 kW. Oplaadpunten van minder dan 22 kW maken het overgrote deel uit (171.239). Weet ook dat het overgrote deel van de in de EU-statistieken opgenomen niet-snelladers, stopcontacten zijn. Met lage capaciteit dus en helemaal niet geschikt om de e-auto aan een acceptabele snelheid energetisch te bevoorraden.
Bij de Europese Commissie wordt aangedrongen op een dringende herziening van de richtlijnen terzake. Betreffend ACEA-rapport vraagt geen verdere uitleg. Hoog tijd dat de overheden inzake laadinfrastructuur en (duurzame) energievoorziening voor batterijvoertuigen luisteren naar de gespecialiseerde ingenieur. Hoog tijd ook dat het beleid de op feiten berustende vaststellingen niet langer als onverantwoorde inmenging bestempelt. Naar aanleiding van het rapport vraagt ACEA aan de Europese Commissie dan ook om herziening van de EU-richtlijn ‘Infrastructuur voor alternatieve aandrijving en brandstoffen’. Dat moet niet enkel sneller gebeuren, in alle EU-lidstaten moeten op dit vlak ook duidelijke en bindende doelstelling worden nagestreefd.
